Ένα χρόνο μετά. Άμα μας το λέγατε πέρσι, θα γελάγαμε. Έ, όχι και σε ένα χρόνο... Εντάξει, το ψάχνουμε το πράμα, αλλά σίγουρα δε θέλουμε δώδεκα μήνες για να ετοιμάσουμε το δεύτερο τεύχος ενός ηλεκτρονικού περιοδικού. Και τι περιοδικού δηλαδή, για ένα zine μιλάμε, ούτε καν ολόκληρο και "κανονικό" περιοδικό. Και πόσες λέξεις, ούτως ή άλλως, μπορεί να σου πάρει ένα βιογραφικό σημείωμα... Από ότι φαίνεται μπορεί να σου πάρει όσες λέξεις χωράνε σε ένα χρόνο. Και πάλι πόσες περίσσεψαν, δεν χώρεσαν και πόσες δεν βρήκαν καν το δρόμο για το δεύτερο τεύχος, είναι να τρελλαίνεσαι. Πόσες λέξεις δεν φτιάξαμε ακόμη δηλαδή και πόσες περιμένουν στη γωνία. Για τα επόμενα τεύχη των χρόνων της ζωής. Το να έχεις λέξεις για τις ιστορίες σου σημαίνει ότι κατέχεις τα εργαλεία για να μπορείς να πεις αυτές τις ιστορίες. Το να μπορείς να πεις τις ιστορίες σου, σημαίνει ότι φτιάχνεις το χώρο σου στον κόσμο, ότι παράγεις τη γλώσσα που σε κατασκευάζει. Έχεις -μερικά, αποσπασματικά μα και πραγματικά- έλεγχο στα μέσα παραγωγής, στο κουβάρι των αφηγήσεων. Παράγεις την αντίληψη σου για τον κόσμο. Μπορείς να αφηγηθείς μία ιστορία μέσα από την οποία αναγνωρίζεις τον εαυτό και τον αναγνωρίζουν και οι άλλοι/άλλες. Μπορείς να διαλέξεις το όνομά σου. Ή μπορείς να αναλογιστείς τι σημασία έχει το όνομα που διάλεξαν για σένα. Το βιογραφικό αυτό λοιπόν, γράφει, την ιστορία της παραξενιάς μας. Είναι αλλόκοτο- και δεν είναι. Και εμείς είμαστε αλλόκοτοι- και δεν είμαστε. Ανάμεσα στο θηλυκό και το αρσενικό, το διχοτομικό σύστημα των φύλων και την εξουσία του, την ετεροκανονικότητα, την τρανσφοβία και την ομοφοβία, τις κατηγορίες και τα σύμβολα της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας, τις νόμιμες και παράνομες σεξουαλικότητες και επιθυμίες, προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Προσπαθούμε να φανερώσουμε τα διχοτομημένα κομμάτια όχι για να ενώσουμε το σώμα μας "ξανά", όπως ίσως ήταν "παλιά" ολόκληρο, σε κάποιο μύθο για το χρόνο πριν την εξουσία, ούτε για να "οικειοποιηθούμε" αυτό που μας "έκλεψαν". Μιλάμε για τη "διχοτόμηση" για να σπάσουμε τον καθρέφτη της, τον καθρέφτη μέσα στον οποίο μας έμαθαν να κοιτάμε τους εαυτούς μας. Θα φτιάξουμε το βλέμμα που κοιτάει το σώμα μας. Κι αυτό θα φτιάξει εκ νέου τις κατηγορίες για όλα. Με την ελπίδα ότι έτσι θα χωρέσουμε περισσότερες πιθανότητες και επιθυμίες κι άλλες δυνατότητες του υπάρχειν. Ότι έτσι θα πάρουμε το αίμα μας πίσω για όσα σώματα δεν τα άφησαν ή δεν μπόρεσαν να έχουν φωνή. Αλλά πέρασε ένας χρόνος γιατί είμασταν πολύ απασχολημένες από και με τη ζωή για να βιαζόμαστε και πολύ αργόσχολοι για να στρατευτούμε. Θα καταλαβαίνετε. Έπειτα είναι και δύσκολο να πιάσεις τη θεωρία και να τη βάλεις στη ζωή ή να κάνεις τη ζωή σου θεωρία. Να φτιάξεις αυτά τα εργαλεία των λέξεων, να δώσεις περιεχόμενο και να μεταφράσεις σε μια κοινή γλώσσα- το αίτημα της κατανόησης. Καταλαβαίνετε; Πώς παίρνεις την εμπειρία να την κάνεις γνώση; Πώς διασχίζεις την έρημο της υποκειμενικότητας για να συναντήσεις τους άλλους και τις άλλες, πώς τη μεταμορφώνεις; Δεν έχουμε τη συνταγή και κανείς δε μας έδειξε τα μονοπάτια για τα συλλογικά εγχειρήματα. Έτσι στήσαμε το δικό μας εργαστήριο. Αυτό που κρατάτε... Τρόπος του λέγειν "κρατάτε". Για να φτιάξουμε το δικό μας αποτύπωμα. Αυτό που περνάει από το βίωμα και το σώμα στην πολιτική κριτική ανάλυση και στις συνδέσεις του μικρόκοσμού μας, εκεί που αναπτύσσεται η μικροφυσική της εξουσίας. Στα τσάκνα, στα τζουρά, στα στέκια, στα μπαρ, στο πάρκο, στο γιατρό, στις σχέσεις, στα ανέκδοτα, στις ιεροτελεστίες, στη σιωπή, εκεί φτιάξαμε τον πάγκο εργασίας προσπαθώντας να κάνουμε το βραχυκύκλωμα από το μερικό στο γενικό. Συνδέοντας τους προβληματισμούς για τη ζωή με τις εμπειρίες της καταπίεσης και με την εικόνα μας ως φορέων δράσης. Σαν ηδονοβλεψίες σε μια εξονυχιστική ομφαλοσκόπηση των πολιτικών μας συνειδήσεων, προσπαθούμε να κάνουμε τη θεωρία της δικής μας ανατομίας. Μία θεωρία στην οποία ο "ιατρικός λόγος" και η εξουσία του, το κανονικό και το κυρίαρχο δοκιμάζονται, κρίνονται και αμφισβητούνται. Μία ανατομία συναισθημάτων που συνδυάζει την hands on συλλογική επεξεργασία με αναζητήσεις για την ηθική τάξη των πραγμάτων, κουβεντολόι φιλοσοφίζ-ων, αυτοσαρκαστικά πειράματα αλλά και δημιουργία δικτύων. Γιατί αυτά γίνονται κι αλλού. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά βγήκε αυτό το δεύτερο τεύχος. Κάπου ανάμεσα στις επιθυμίες, τις παλινδρομήσεις, τις αντιφάσεις και τις αντιπαραθέσεις παράχθηκε η συνέχεια με τη στιγμή στο χρόνο πριν. Αυτό είναι το αποτύπωμα μας στο λόγο, νούμερο δύο. Και, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα έχει συνέχεια. "Είναι ένα άλλο σώμα εφικτό;", ρωτάνε κάποιες φίλες μας- Καλό σας καλοκαίρι. |